“11 april wordt u om 7:15 in het ziekenhuis verwacht”. Zo luide het bericht op 5 april. Eindelijk, na lang onzekerheid kwam daar het verlossende bericht. Ik wordt geopereerd. Een kleine ingreep, gewoon routine procedure. Ja voor de chirurg misschien maar voor mij niet!
Zo vroeg?! Die arts wist zeker nog niet van mijn ochtendhumeur en dan ook nog nuchter! Geen koffie? Och arme arts! Daar kwam ook nog een slapeloze nacht bij natuurlijk maar, in de veel te vroege ochtend wonnen de zenuwen het toch van m’n ochtendhumeur. Met een krampachtige glimlach en m’n lief dicht bij me wandelende we de ochtend van 11 april het ziekenhuis binnen, wetend dat ik er met een rolstoel weer uit zou komen.
“ah! Daar bent u mevrouw Laarhoven, we zaten al op u te wachten!” Tja, als je die opname afdeling niet zo verstopt had in dat ziekenhuis en het lood in m’n schoenen niet zo zwaar was geweest dan was ik er misschien 10 minuten eerder geweest. Maar goed we zijn er nu. Na een korte uitleg en een vragenlijst die eigenlijk heel saai beantwoord werd met alleen maar nee’s…
- nee, ik gebruik geen medicijnen,
- nee, zover ik weet ben ik niet allergisch,
- nee, ik heb er geen zin in
- nee, ik heb niet goed geslapen en
- nee, ik weet niet wat ik verwachten moet…
Mocht ik me vast omkleden. Een zeer charmant blauw surfen kleed ter grote van een gordijn (die ik ook nog eens binnenstebuiten aan trok) werdt mijn look voor die dag. Ach, ik kwam er gelukkig niet voor een schoonheidswedstrijd. Hop, in het bed een kus aan je man en vervolgens wordt je weg gerold (wat echt raar voelt, met je volle gezonde lijf in een bed vooruit gerolt te worden). “Hey, alle deuren zitten dicht dan zal er wel een brandmelding zijn”. Om vervolgens i.p.v. Na vraag te doen gewoon m’n man vragen of hij dan de deuren even openhouden kan…Dus…
Eenmaal in de voorbereidings ruimte van de O.K. Werdt er uit man en macht geprobeerd een infuus aan te leggen. Met 4 man sterk en handen die er inmiddels uitzien alsof ze ruzie hebben gehad met een perforator is er dan eindelijk iemand die het lukt op het stomme plastic ding in m’n ader te boren. 3 sec. Later stormen er 3 brandweermannen en een beveiliger de ruimte binnen. “ehhh, wacht ff voordat jullie me na de O.K. Rollen want nu kan ik nog rennen, straks niet meer!!” na het oké sein van de brandweer “het zal wel een storing zijn” werdt ik dan toch een deur verder gebracht. Gelukkig, was ik nog steeds aardig zenuwachtig en besefte ik me dus niet dat de uitspraak van die brandweer lui best wel laks was.
In de O.K werdt ik door een man of 8 verwelkomd. Gezellig, wat een bijeenkomst en dat allemaal voor mij? Of eigenlijk m’n teen? Een korte uitleg van wat ze gingen doen kreeg ik m’n ruggenprik toegediend. Een warme gloed verspreide zich van m’n rug naar m’n benen en nog voordat ik het besefte werkte die niet meer. Weg rennen kon nu echt niet meer “u wilde een slaaproes mevrouw?”…”Ja! Graag” Slapen eindelijk! dat kon ik na die rot nacht en die koffieloze ochtend vol zenuwen wel goed gebruiken! En hup het slaaproesje werdt mij toegediend. Terwijl de chirurg maar vast aan z’n werk begon, hij heeft per slot van rekening nog meer patiënten die dag, lig ik te wachten tot ik in slaap val. En te wachten en te wachten en te……
Mooi niet dus! Geen slaap! Dan maar kletsen met de anestheist die mij nog wel vroeg of ik meer van dat roesje wilde maar me inmiddels ook al kon vertellen dat ze al zo goed als halverwege waren. Ja, laat die slaap dan maar zitten. En nog voor dat ik eigenlijk uitgekletst was met de anestheist verscheen ook het gezicht van de chirurg weer in m’n gezichtsveld om me te vertellen dat de operatie zover geslaagd was. Dat viel dus alles mee. Hop na de “uitslaapkamer” niet dat ik wat uit te slapen had, maar schijnbaar moet je daar minimaal een half uur in het niets zitten staren voordat je terug na de afdeling mag…
Eenmaal terug op de afdeling kreeg ik waar ik het meest naar verlangde die ochtend. Een lauw warme kop koffie! Voor mij was de operatie toen pas echt geslaagd. Na huis mocht en kon ik nog niet, m’n onderlijf was namelijk nog volledig verdoofd. “nog maar een kopje koffie en een boterhammetje dan maar?” Ja, doet u dat maar…Een half uur later, “wilt u nog een kopje koffie?”… “nou, mevrouw mijn benen doen het niet, heb nog geen controle over m’n blaas en heb net 2 kopjes koffie op. Ik weet niet of u zo om schoonmaak werk verlegen zit? Maar laten we dat maar even niet doen”.
Op de gang hoorde ik een bekende stem die vroeg of mevrouw Klijnstra hier ook lag. “nee, sorry we hebben hier wel een mevrouw Laarhoven liggen”, “Ja, dat kan ook wel kloppen was het antwoordt”. Ik weet niet wat die verpleegster heeft gedacht maar waarschijnlijk dat de gene die opzoek was naar iemand eigenlijk niet zo goed wist na wie hij opzoek was (Sorry W. Ik heb m’n naam nog niet aangepast in het ziekenhuis). Hoe gaaf is dat, je ligt een ochtendje in het ziekenhuis en hebt ook meteen al visite te pakken! Naar een kort bezoek werdt ik weer alleen gelaten, het gevoel in mn benen was ondertussen langzaam terug aan het komen. Ook man lief zat inmiddels weer aan m’n zijde en na een raar getintel in m’n benen, een gezellig bezoekje samen met de verpleegster naar het toilet en een hoop geklungel om m’n kleding weer aan te krijgen mocht ik eeeeeeeeeindelijk weer na huis. Ik was namelijk al wel 4,5 uur in het ziekenhuis aanwezig, hoog tijd om weer weg te gaan!!!
Voordat ik echt weg mocht moest ik nog even m’n nieuwe schoen ophalen. Een hoogstaand modieus futuristisch brouwsel wat ze schoen durven te noemen en nee, ik overdrijf niet oordeel zelf maar…
Eenmaal thuis op de bank werd ik vol angst door de katten aangekeken. Die hadden het niet alleen gek gevonden dat we op zo een achterlijk vroeg tijdstip het huis verlieten maar nu kwam ik ook raar ruikend en met 2 ijzeren steunpilaren het huis binnen gestrompeld! De rest van de dag zijn ze aarzelend eens bij me komen snuffelen maar ze moesten niet veel van me hebben. En geef ze eens ongelijk. Daar hing ik dan een hoopje ellende met een dik ingepakte voet, helemaal toen de pijnstilling uit begon te werken voelde ik me echt niet meer zoals ik dat die ochtend had gevoeld, terwijl ik toen dacht dat ik me al beroerd voelde. Gelukkig was m’n held die hele dag vrij, rent en vliegt hij voor me en hoefde ik me even nergens geen zorgen over te maken. Na een filmpje te hebben “gekeken” (eigenlijk was ik al voor de helft eindelijk in die diepe slaap gevallen en werd ik bij de aftiteling pas weer wakker). Een hapje eten (naja, m'n lief had een werkelijk feestmaal op tafel getoverd) en nog wat gehang op de bank maar richting bed gegaan. Toen ik die nacht om 3 uur wakker schrok en me afvroeg welk afgrijselijk beest er toch in hemelsnaam in m’n voet aan het kauwen was, de tranen over m’n wangen liepen en het hele bed mee schudden op het snakken na adem die ik maar niet leek binnen te kunnen zuigen heb ik me toch even afgevraagd waarom ik deze ellende toch wilde doorstaan?! Allemaal voor die ene kleine stomme teen! Wetend dat er ook nog een 2e voet moest gaan volgen. Gelukkig was ook daar m’n lief weer, glaasje water, paracetamol, zakdoekjes en m’n rug gestreeld tot ik weer rustig werd en we beide weer verder konden slapen (en die arme ziel moest de volgende dag wel werken)…
…
Inmiddels zijn we een week verder. Heel wat lieve berichtjes, kaartjes, bloemetjes, bezoekjes, paracetamol, pijnstillers, chagrijnige/verdrietige momenten, gevaarlijke kruk manoeuvres, rolstoel meters, douche met plastic zakken en een stoel en heel veel geduld van m’n lief verder. De blauwe plekken op m’n handen en voet zijn zo goed als weg. Ik was erg blij dat m’n rolstoel kwam maar half niet zo blij als de katten, die namen zonder pardon binnen 10 minuten m’n rolstoel in beslag. Wraak denk ik omdat ik met die gevaarlijke ijzeren pilaren naar binnen was gewandeld!
Een week verder dus. Geen pijnstillers meer, geen zwaar dik ingepakte voet meer en zelfs de eerste baby stapjes zijn weer gemaakt. Een week na de operatie al! En ondanks dat ontzettend snel lijkt te gaan, gaat het voor mij niet snel genoeg. Wil ik weer lopen, wil ik weer vrijheid van gaan en staan en wil ik vooral weer wat kunnen doen. In plaats van dat mijn lief de boodschappen en het huishouden naast het werk ook nog eens op moet zien te lossen. Van mij mogen die 3 laatste weken ook wel voorbij zijn, die pin mag van mij wel weer uit m’n voet, hechtingen eruit, hup schoen weer aan (dan heb ik misschien ook eindelijk geen koude tenen meer) en weer aan het werk!
Oooo, wat heb ik zin om te werken. Of het nu thuis of bij een baan is wat wil ik graag wat doen. Ik ben nu net zo een kleuter. Maak ienie mini kleine onstabiele baby stapjes en “Nicky wil t zelluf doen!” inclusief pruil lipje en zielige blik.
Van de week duwde m’n lief mij in de rolstoel voorruit, vanmiddag was het mn moeder (net als vroeger hé mam, alleen toen woog ik 50 kilo minder en was het een kinderwagen ipv een rolstoel), beide mensen waarvan ik verwacht had dat ik hen toch eerder voorruit zou moeten duwen als zij mij. Ik beloof jullie ooit als jullie er aan toe zijn zal ik hetzelfde voor jullie doen. Tot die tijd kan ik niets anders dan mijn eeuwige dank geven. Het komt door jullie dat deze ongeduldige dame niet al zelfhandig die pin uit dr poot heeft getrokken maar braaf blijft wachten tot de hechtingen zijn opgelost, tot de pijn vertrokken is, tot de pin verwijdert mag worden tot ze gewoon weer lopen kan…
…
Totdat ze aan de volgende voet geholpen moet worden….
Nog maar 3 weken…Maar verder gaat alles goed hoor!!!
Reactie schrijven