Hoe echt ben jij?

Social media een plek waar iedereen is zoals het lijkt. Waar alleen hele vreugdelijke dingen worden gedeeld of juist heel veel ellende. Een plek waar mensen zich anders voor doen als dat ze werkelijk zijn. Vandaag steeg mij de vraag op, hoe echt ben ik? Hoe echt ben jij? 

Van de week, in een drukke, warme week besefte ik mij ineens dat ik het type mens ben waarmee, wanneer je er na vraagt, het altijd goed gaat. Dit in de eerste plaats omdat ik vaak van mening ben dat het je geen r**t aan gaat hoe het werkelijk met me gaat (tenzij je Mas bent of m'n ouders). 

Maar in deze week waarin ik mezelf een aantal keer heb laten leiden door emotie besefte ik dat het soms helemaal niet erg is om te laten weten dat het helemaal niet goed gaat. Wil dat zeggen dat je dan zielig bent en met handschoenen aan gepakt moet worden omdat je van porselein bent? Nee, natuurlijk niet!! Soms verdien je dan gewoon een trap onder je r**t!

Het was een rampen week, emotie op emotie. Het warme weer deed er voor mij niet veel goeds aan (sorry mensen doe mij de winter maar). Einde van de week liep ik niet meer fluitend rond maar met m'n ziel onder de armen. Maar nog steeds als mensen erna vroegen ging alles goed. Veilig achter m'n muurtje. Alsof alle mensen blind zijn en alsof mijn gezicht geen boekdelen spreekt 🙄 

Goed, ik begrijp ook wel dat jij ook weet dat niet elke dag vol rozengeur en maneschijn is. Ik weet ook wel dat het geen nut heeft om achter een muurtje te gaan staan en alleen af en toe je hand er boven uit te steken als iemand je roept. Ik snap echt wel dat andere pas kunnen weten dat er iets is als je laat weten dat er iets is. Maar daar zit dat punt hé, dan moet je iemand dichterbij laten komen dan dat je eigenlijk wilt. Eng dichtbij, terwijl je dat juist niet wil. 

"Fl*kker toch op!" denk ik dan "ik dop m'n eigen boot tjes wel". 

Afgelopen week heeft me dit juist heel veel frustratie op geleverd. Al hoewel er veel mensen geloof ik wel door hadden dat ik mezelf niet was, weet niemand waarom niet. En dat zullen ze ook niet weten zolang ik het hun niet vertel...

Dus hoe echt ben ik? Ik dacht altijd dat ik een redelijk open boek was (en dat denk ik nog steeds, stiekem, je moet me er alleen een beetje voor kennen). Ik heb echt een afschuw voor mensen die verdrinken in zelfmedelijden, terwijl ik zelf ook zo iemand kan zijn. Dan vind ik de hele wereld oneerlijk, iedereen lijkt tegen je te zijn, je staat alleen. "Nee, d*mme doos" denk ik dan later. Het voelt zo omdat andere niet begrijpen wat er aan de hand is, ze zien wel iets maar snappen het niet want je zei toch dat alles goed ging? Zo een open boek ben ik dan misschien toch niet. Misschien ben ik dan wel net zo nep als de hele social media en alles wat daarin rond gaat...

Ik kan me natuurlijk verschuilen achter het feit dat ik ook maar een mens ben. Met al m'n passie maar ook zeker met al m'n falen. Juist, daar heb je me! Falen... Ik kan er niet tegen, laat staan toe geven. Je moet grenzen stellen maar mijn motto was altijd... 

"als je, je doel bereikt hebt, lag je lat te laag" 

Is dat zo? Is het erg om te zeggen, dit is al mijn "kunnen" meer zit er niet in? Waarom moet ik toch altijd streven naar meer? Waarom moet ik mezelf toch altijd blijven uitdagen en me daar mezelf ontzettend mee in de nesten werken? Waarom kan ik niet gewoon zeggen: "stop het is genoeg zo, tot hier en niet verder"? Waarom voelt een grens aangeven voor mij als falen? En waarom is het zoveel makkelijker om over dingen te schrijven als het uit te spreken (jaaaaa, die weet ik wel, turen naar een scherm in stukken makkelijker als iemand in de ogen kijken). 

Grappig wel, want iedereen die dit lezen wil, kan dit lezen. Schijnbaar boeit het me niet dat iedereen die ik ken of juist helemaal niet ken, een intrede in m'n hoofd doet, zolang ik ze het maar niet persoonlijk hoef te vertellen. Fijn veilig muurtje van me...

Veel van m'n passies kennen jullie. Tekenen, schrijven, sax spelen, motor rijden, tijd door brengen met hen die me lief zijn, boeken lezen, koffie, een biertje op z'n tijd, slapen en werken. Ja werken want mij is altijd geleerd dat je Gods gruwelijk dankbaar moet zijn, mag zijn dat je mag en kan werken. Dat je daar lichamelijk en geestelijk toe staat bent. Ik ken helaas maar al te veel mensen die dat niet zijn of niet meer zijn en ik zie wat dat met een mens kan doen. 

Ik weet, dat jij het weet als ik het hier over heb, voor mij ben je niet minder mens, echt niet, ik bewonder je juist door de kracht die je hebt! Door toch door te gaan, terwijl voor jou de wereld in stort maar ondertussen alles door gaat. Ik bewonder je, ik zou gek worden. Ik weet hoe het is, heb het gevoeld, heb het mee gemaakt, bij mezelf, bij anderen. Geloof me, mijn respect voor jou is duizend maal groter als voor iemand die alles maar voor lief neemt...

De afgelopen weken heb ik weinig tot geen aandacht kunnen besteden aan m'n passies. Op die van werken na dan, dat doe ik hopelijk elke dag weer met zoveel mogelijk overgaven (ondanks dat waarschijnlijk afgelopen week ook niet zo leek). Ik heb in weken geen stift meer aangeraakt, terwijl alles juist zo lekker ging, focussen op een boek kan ik niet zo goed, sax spelen heb ik afgelopen jaar misschien in totaal 2 uur gedaan...Gelukkig ontbrak het aan koffie niet want jeetje, dan heb je echt niets meer om na uit te kijken in een dag 😉 

Tot vandaag....sunday funday...de eerste en enige vrije dag van deze week. M'n lief zette me op de motor. Veel te lang geleden was het dat ik de wind langs m'n broekspijpen naar boven voelde kruipen, veel te lang geleden dat ik m'n helm stoten tegen die helm van m'n lief bij het optrekken. Veel te lang geleden dat ik m'n ogen sloot en me mee liet voeren door het moment (wees gerust op dit moment zat ik achterop). Zo een motor ritje als vandaag... Je zou haast zeggen met de wind in je haren maar a, ik heb niet zoveel haar meer en b, die helm... Wat doet zo een tochtje je goed. 

Even "alleen" met jezelf en al je gedachten. Ik weet het mam, je hebt een verschrikkelijke hekel aan het "apparaat" en daar heb je alle recht toe maar ik hou ervan. Alles wat je dwars zit lijkt weg te waaien, samen met de wind die langs je hoofd zoeft. Vermoeid stap je thuis weer af, je wordt er loom van, logisch ook, de zon brand op je dak, je bent geconcentreerd met alles wat er om je heen gebeurt en in de tussentijd laat je ook nog al je gedachten de revue passeren. 

Het maakt je kapot moe en toch voelt het heerlijk (mensen zeggen dat sporten ook dat effect geeft, maar eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik daar geen weet van heb). 

Vandaag kon ik de ellende van vorige week weer een beetje af sluiten..op de vraag hoe echt ben jij? Heb ik geen antwoord. Net zo nep als de rest denk ik want puntje bij het paaltje deel je toch altijd alleen maar dat wat je graag delen wilt. Of het nu in een echt gesprek is, via social media of geschreven in een blog. Maar ondertussen ben ik dit weer kwijt, heb ik het van mezelf af geschreven en kan ik morgen weer werken aan het bereiken van m'n lat, die ik nog altijd steeds weer een stukje hoger leg...ondanks ik weet dat ik beter zou kunnen werken aan het aangeven van m'n grenzen... 

Nooit te oud om te leren, zullen we maar zeggen...