Een sloper voor de makers...

Gisteren avond betrapte ik me erop dat ik de autoradio weer belachelijk hard aan had staan. En dat is goed nieuws! Terwijl Elvis me toezong over z'n stijgende temperatuur die door z'n ziel brand (Burning Love), blèrde ik gezellig met hem mee terwijl ik m'n vingers blauw sloeg op m'n stuur waar ik toch echt even van overtuigd was, dat het een drumstel was. De meeste mensen kennen mij zo, zodra ik de je stad, dorp laat staan straat binnen kom rijden, hoor je me al. Wat overigs nog steeds handig is, want ik hoef zelfde tot nooit aan te bellen om te laten weten dat ik voor de deur sta. Goed, even terug. Goed nieuws dus... Goed? Ja, goed, want het afgelopen anderhalf jaar heb ik vaker met de radio uit in de auto gezeten als met de mij zo goed omschrijvende, heerlijk, harde herrie die uit de boxen knalt. 

"Life is not a fairy tale, if you lose your shoe at midmight.......... you're drunk!"

Ja, dat het leven geen sprookje is dat weet ik ook wel. Maar goed ook, want dan was ik een boze heks met een dikke pukkel op me neus die vergiftigde appels aan m'n stiefkinderen gaf. Goed die pukkel is nog wel eens aanwezig maar verder klopt het gelukkig niet. Toch leek/ lijkt het leven soms meer een wandeling door een doornenbos als een wandeling bij manenschijn. Allemaal niks mis mee natuurlijk want het leven is een grote leerweg bla, bla, bla.... (Ik ga niet de moeite doen om psychologische, goed verantwoorden onzin neer te schrijven, mijn oprechte excuses als je dit wel verwacht had).

Terug naar m'n onderwerp. Je zou dus kunnen stellen dat het goed met me gaat en ik me weer beter begin te voelen. Na anderhalf jaar zoeken, teleurstellingen en afwijzingen. Naar anderhalf jaar lang een kweekvijver van ellende, zelfmedelijden, verdriet en depressie in m'n lijf te hebben gehad voel ik me weer een beetje levend, geaccepteerd en nuttig. Wat de maatschappij ook tegen je zegt als je keer op keer ergens voor afgewezen wordt vanwege je leeftijd. En als ik dan, oud, verschrompeld, met een houten poot en een ooglapje was dan begreep ik het misschien nog, alhoewel ook die mensen gewoon mens zijn en dus ook een kans verdienen. Maar als je nog niet eens 30 bent en afgewezen wordt vanwege je leeftijd en het feit dat je niet zo een grote b*k hebt bij je sollicitatie en je dus niet zomaar met een hoop blabla en praatjes een bedrijf binnen l*lt, dan raak je daar aardig van de kaart van. 

Opgevoed met de norm je MOET niet werken wees blij dat je KUNT werken! Doet het ontzettend veel zeer en pijn als je dan door de maatschappij afgedankt bij huis raakt. Je dromen aan de kant moet schuiven. Je wilt wel werken, je kunt het ook prima, en toch beland je bij een informatie gesprek over bijstandsuitkeringen, waarin ze je dan vertellen dat mocht het ooit zo ver komen je eigenlijk gedag kunt zeggen tegen alles waar je al die jaren zo hard voor gewerkt hebt. Dat gesprek, dat was de druppel,  die liet mij zo slecht en afgedankt voelen. v*rd*ri* ! Ik wil toch werken! Waarom wilt niemand mij dan in dienst nemen?! 

En toen waren daar de Makers. De Makers die mij ontzettend gelukkig gingen maken, de Makers die mij weer stiekeme dansjes in de huiskamer laat doen, de Makers die mij weer doen beseffen dat ik leef. De Makers die mij een ontzettend mooie kans boden die ik nog elke dag met beide handen aangrijp. Ik hoef jullie hopelijk niet te vertellen wie de Makers zijn? Anders moeten ze hun bedrijfsslogan misschien toch aan gaan passen ;) Alhoewel het eigenlijk "Voor de makers"is. 

Deze Makers zorgen ervoor dat ik langzaam aan weer m'n oude ik aan het worden ben. Wat voor sommige goed nieuws is en voor andere misschien wat minder goed nieuws. Ja, ik werk weer veel, ja ik werk ook in de weekenden en ook op avonden, ja ook na m'n werk ben ik nog weer bezig met m'n werk  maar het laat me weer zo goed voelen. Daarbij weet dit bedrijf het ook nog eens zo te regelen dat ik niet m'n gehele privé leven aan de kant hoef te schuiven. Ik heb juist weer tijd voor m'n lieve vrienden, weer weekenden samen met m'n fijne gezin. 

Ik wist al wel dat ik me weer wat beter begon te voelen maar, toen ik gister avond, vanmorgen en ook vanavond weer onbeschaamd hard met m'n muziekheld mee zat te "zingen" (zo vals als wat natuurlijk want zingen kan ik echt niet), besefte ik mij pas dat ik me echt, echt, echt weer beter begin te voelen.

Zelfs "huiswerk" maken voelt weer leuk, interessant en goed... 

Helaas, is een nieuwe leuke, gezellige, fijne, leerzame werkstek niet gelijk het meester ingrediënt voor een compleet volmaakt leven (al het dus er wel goed aan mee helpt). Er zijn en blijven van die enorme tegenvallers en baal momenten. Dat ik afgelopen April ben geopereerd aan zo een klein ettertje (lees: teen) die scheef stond, daar toen behoorlijk last van heb gehad (zie vorige blog's) en dat deze na een zeer korte vrolijke periode van pijnloosheid weer scheef begint te groeien en weer voor flink wat vervloekingen richting m'n voet zorgen, doet m'n humeur niet altijd ten goede. Het is een enorme domper als je na al die ellende eigenlijk weer terug bij af ben. Om nog maar te zwijgen over wat dan de enige resterende oplossing voor dit probleem is. 

Dat er dromen van me op een stoffige boekenplank staan te vervagen omdat ik ze des tijds aan de kant heb moeten zetten, of omdat er geen schot in lijkt te komen, is natuurlijk niet leuk. Het is niet iets waar ik trots op ben maar het zijn wel dingen die ik voor nu even kan accepteren en misschien ooit weer wel aandurf. 

Ik ben blij, zo blij, dat ik deze kans heb gekregen. Daar dank ik op m'n blote knietjes voor. Ik begin weer stukjes energie terug te krijgen. Ik begin weer zin te krijgen om dingen te ondernemen. Om te tekenen, om te schrijven, om te wandelen, om met m'n fotografie hobby verder te gaan en Saxofoon te spelen. Alhoewel ik eerlijk zal toegeven, dat deze laatste tot mijn spijt een klein stof laagje heeft ontwikkeld in de laatste maanden. Ja, papa ik weet het, eeuwig zonde! Ik beloof jou dan bij deze via deze weg, dat ik hem snel uit het stof zal trekken, hem een verdiende poetsbeurt zal geven en ik weer ga oefenen! Zodat hij straks gewoon weer net als een aantal jaar terug weer vergroeit zit aan m'n arm...

Bijzonder toch, dat zo iets kleins, zoveel voor je betekenen kan. Het werken bij de Makers laat mij weer nuttig, geaccepteerd en gemotiveerd voelen. En dan te bedenken dat de Makers eigenlijk een enorme sloper in huis hebben gehaald ;) Maarja om iets te maken, moet het eerst stuk zijn, om het stuk te maken heb je slopers nodig, en zonder slopen weet je ook nooit hoe iets in elkaar zit toch? Dus eigenlijk is het heel erg goed dat deze "blonde-bijna-belg-uit-'t-oosten" een sloper is ;) 

Tot zover deze keer. Het is geen enorm spannend verhaal maar ik had er gewoon weer even zin in, gewoon omdat het kan, omdat ik er tijd voor had en het van m'n hart moest. 

Bedankt Makers! Voor deze fijne kans!