4 mei 2017 de landelijke dag der herdenking, gevolgd door een dag van feest, van vreugde, van bevrijding. Mijn Bevrijdingsdag kwam dit jaar een dagje eerder…
Zoals jullie hebben kunnen lezen werd ik afgelopen 11 april geopereerd aan m’n teen. 2 weken terug schreef ik over hoe het mij die dag was vergaan. Nu dus 2 weken verder werd ik vanmiddag tot grote opluchting verlost van de ijzeren pin in m’n teen.
Eerst nog even terug. Terug naar de ongemakkelijkheid, terug naar het opgesloten in huis, terug naar de chagrijnige aanvallen op volkomen onschuldige mensen en terug naar waar ik jullie de vorige keer achter liet.
Daar waar de vorige keer de eerste baby stapjes waren gemaakt wilde ik natuurlijk meer. Ik wilde m’n lief last uit handen nemen want ja zo voelt dat nu eenmaal. Niet ziek en toch niets kunnen. Heb nooit durven denken dat zoiets als een kleine teen voor zo ontzettend veel ongemak kon zorgen. Al snel had ik binnen in huis de handigheid te pakken met de rolstoel van alles te kunnen, een beetje schoonmaken, was ophangen, maar nog altijd opgesloten en dat zou voorlopig zo blijven. Want nadat ik een doekje door het “huis” had gehaald (lees: de huiskamer want de trap op en af klimmen dat was voor mij zoiets als een berg beklimmen). Was ik door m’n energie heen, ik wilde wel maar m’n voet niet. M’n lief duwde me op zondag ochtend naar de kerk in de rolstoel. Tijdens de zegening wilde ik staan, maar dat kon ik maar net volhouden. Wat heb ik vaak boos van me afgemept, wat heb ik tranen gelaten, wat voelde ik me dom, machteloos, krachteloos. En steeds stond mijn lief weer klaar, en steeds bemoedigd hij me en kalmeerde hij me “Doe nu maar rustig aan, het is beter als het goed geneest”.
De meivakantie kwam eraan en tot mijn geluk had m’n lief die week vrij. Wat me eerder een ontzettend fijn gevoel gaf, het idee dat hij vrij zou zijn, zette zich om in nog meer machteloosheid. We mochten deze week ook genieten van de aanwezigheid van de kinderen. En steeds wanneer ik tot mijn allergrootste ergernis moest worden voorruit geduwd kwam een van hen wel met de opmerking: “ik wou dat ik in een rolstoel zat dan hoefde ik niet te lopen”. Volkomen logisch maar ik kon er vanbinnen van gaan koken. Alsof het zo leuk is om vanwege zo een stom klein stukje lijf in die ijzeren stoel te zitten. Alsof het zo tof is dat na 3 minuten buiten te zijn, te verkleumen van de kou, hoe dik ik ook ingepakt zat. Alsof het zo prettig is om iedereen tegen z’n billen aan te kijken ipv z’n ogen. Of dat het zo een genot is dat het 5 uur nadat je buiten bent geweest duurde voordat m’n voeten weer een beetje warm aanvoelde maar ik snapte ze wel, als er niks aan de hand is en je elk moment eruit kunt stappen en iets anders kunt gaan doen is het natuurlijk super leuk om rondjes door de tuin te racen in een rolstoel! Ik vond het vroeger ook gaaf om bij m’n tante op haar scootmobiel mee te mogen scheuren.
Ondanks het slechte weer hebben we er geprobeerd het beste van te maken in de vakantie, we zijn naar de Intratuin geweest, naar het museum (de Twentse Welle) en natuurlijk gingen we er ook met koningsdag even op uit. Telkens weer met die ijzeren stoel, vernikkeld van de kou. Elke keer wou ik laten zien dat ik heus wel enorm grote spierballen had, maar moest ook telkens toegeven dat de spieren in m’n bovenarm verzuurde en pijn deden. Tja, een marathon loper of krachtpatser ben ik al nooit geweest, laat staan na zo een periode van helemaal niks doen.
Toen we terug kwamen uit de stad op koningsdag was ik er dan ook helemaal klaar mee. Heb het ding aan de kant gezet, ingeruild voor krukken en nog voor het eind van de avond heb ik ook die zo goed als vaarwel gezegd. Op vrijdag middag “liep” ik voor het eerst sinds de operatie weer in de supermarkt. Kreupelend achter het winkelwagentje aan. Daar waar we normaal met een half uurtje klaar waren geweest was het nu een uitstapje van een middag. Ik geloof dat we er dik 1,5 uur mee bezig zijn geweest, maar o wat heb ik daar van genoten. Net als van het douche de volgende dag. Ipv te zitten op de stoel, hebben we de plastic zak om mijn modieuze schoen heen geknoopt en kon ik weer staand douche. Wat een gevoel van vrijheid, als ik het had gekund dan had ik een rondje in de douche gedanst, nu bleef het bij een grijns van oor tot oor. De vakantie van m’n lief verstreek zonder dat hij ook maar enigszins het gevoel van vakantie had. Die arme man had niet alleen de kinderen en het huishouden maar ook nog een semi gehandicapte vrouw.
In de resterende week tot aan vandaag toe heb ik de krukken of rolstoel ook niet meer aangeraakt. Ik kon weer enigszins lopen en dus ook weer wat taken in het huis vervullen. Een bed verschonen, een was, draaien de stofzuiger door het huis jagen. Ik begon me langzaam aan weer een beetje nuttig te voelen. Des te harder hoopte ik dat vandaag m’n verlossing zou komen. Pin eruit, sok erom, schoen aan en gaan!
En na al die lange weken kwam dan eindelijk de dag van vandaag, mijn persoonlijke Bevrijdingsdag! Nog even was het spannend de arts moest natuurlijk het verlossende antwoordt gaan geven. Een razendsnel herstel met een (wat ik van de arts geloven moet) verbluffend mooi resultaat. Dat wat hij verbluffend mooi noemt ziet er voor mij meer uit als een verbrand bbq worstje. M’n teen in niet veel meer als een stompje met diepe litteken groeven. Maar ik ben vrij, vrij van ijzer, vrij van die rare schoen, yessssss!!!!
De feest vreugde duurde niet zo heel lang. Al snel merkte ik dat die stomme pin en die rare schoen me toch van veel ongemakkelijkheden nog beschermd hadden. Ondanks er niet echt gevoel in m’n teen of in de teen daarnaast en omliggende stukken voet zit, voel ik wel degelijk de littekens. En na 3,5 week geen sok of schoen aan te hebben, lijkt die sok zo dik te zijn als een heel pak watten en die schoen zo krap. Alsof je schoenen aan hebt die 3 maten te klein zijn. Die schoen lag dus ook vrij snel gewoon weer waar hij de afgelopen weken ook lag. Weg gesmeten in een hoek van de kamer. We zijn er dus voorlopig nog lang niet. Maar ik mag en kan nu weer een stuk meer. Hallo vrijheid! Een dag te vroeg misschien maar niet minder welkom.
Vieren van Bevrijdingsdag doe ik overigs niet, vind dat een lastig dingetje met al die ellende nog op de wereld. Natuurlijk mogen wij als Nederlanders morgen vieren dat we bevrijd werden als land. Maar persoonlijk schaam ik de ogen uit m’n kop als de stad waarin woon in het nieuws komt omdat vluchtelingen niet worden geaccepteerd! Die mensen zouden maar wat graag hun vrijheid willen vieren maar helaas zij staan met lege handen in het ijs koud Nederland die hun de deur wijst (en kom niet met argumenten van de slechte vluchteling die wel kwaad wil, want wij Nederlanders zijn ook het schoonste volk niet!). Stil staan bij de dodenherdenking heb ik wel gedaan, bedenk me nu pas dat ik ook echt had kunnen staan! Stil staan bij de slachtoffers en alle ellende die nog hedendaags afspeelt in de wereld. Nee, morgen vier ik geen Bevrijdingsdag behalve die van mezelf dan. M’n eigen kleine bevrijding (ook egoïstisch eigenlijk hé, dat ik dat dan weer wel vier).
Zo iedereen weer op de hoogte, niet zo een spannend verhaal als de vorige keer. Al hoewel er voor mij zat spannende dingen in zaten. Nu op naar het herstel. Op naar weer werken aan de toekomst, op naar het doorzetten van de zoektocht naar die super leuke baan! Ik ben er (bijna) weer klaar voor! En enthousiaster dan ooit te voren!!!
Ik heb mij laten vertellen dat niet iedereen van aangebrande bbq worstjes houd. Dus speciaal voor hen geen foto’s van dat aangebrande worstje in deze tekst. Foto’s heb ik wel, als er mensen zijn die het wel zien willen, benader me gerust. O en W. Ik heb vandaag m’n naam ook aan laten passen in het ziekenhuis, mocht je bij de volgende voet weer op willen zoeken, nu niet meer onder m’n meisjesnaam ;)
Reactie schrijven